Vandaag heb ik mijn eerste werkdag op APDK!.

Ik kijk bij het gispsen van klompvoeten. Het ziet er soms pijnlijk uit. Na een paar lagen verband en gips zie ik hoe een voet handmatig een stuk in de juiste richting gebogen wordt. Het kindje heeft pijn maar houdt zich flink! Vervolgens komt er nog een laag gips overheen. De volgende keer volgt een zelfde proces. Tot de voet weer goed staat.

Ik besluit vervolgens om een kijkje te nemen in de klas voor de oudere kinderen. Uiteenlopende lessen, verschillende leeftijden. Ik help een meisje bij de uitspraak van het Engels. Ze leest hardop de woorden die haar ogen zien. Of ze daadwerkelijk alles begrijpt wat ze leest betwijffel ik.

Bij de fysiotherapie weet elk kind wat te doen. Ik leer beugels om de benen heen te doen van kinderen die per rolstoel naar het lokaal gekomen zijn. Vervolgens moeten ze gaan lopen. Andere kinderen doen oefeningen op de grond.

Na de les is het lunchtijd. De kinderen die kunnen lopen helpen mee het eten te verdelen, en ik help mee.

Na het eten gaan de kinderen een uurtje rusten. Om 5 uur zijn ze opgestaan en de dag heeft hun al veel energie gekost.

Ik raak in gesprek met Maurice. Hij vertelt mij zijn levensverhaal. Hoe hij als kind dankzij APDK weer heeft kunnen lopen. Op latere leeftijd besloot hij terug te gaan naar de kliniek om als vrijwilliger zelf mee te helpen.

In de middag ga ik met 3 social workers kijken bij de psychiatrische opvang in een kliniek naast APDK. Het is gelegen aan het einde van de weg. In de koloniale tijd liep de weg door naar het naastgelegen vliegveld. De weg is nu afgesloten met een hek. In de verte zie ik een vliegtuig staan. Lopend zou ik met mijn koffer vanaf hier in 10 minuten bij de vertrekhal kunnen zijn. Helaas zou ik gearresteerd worden als ik deze shortcut zo nemen.

In de kliniek worden we rondgeleid door John. Patiënten worden onderverdeeld naar geslacht en de gevaarlijkste patiënten worden in een cel geplaatst. De wet schrijft voor dat men maximaal 6 maanden hier mag verblijven. Daarna wordt men ontslagen om in veel gevallen vervolgens weer terug te komen. Het is een sober, kil gebouw wat een legerkamp was in de 2e wereldoorlog. Er zullen vast wel verbouwingen zijn geweest in de jaren erna maar het heeft nog steeds de zelfde uitstraling.

Bij terugkomst zijn de kinderen aan het spelen in de speeltuin van het complex. Een mooie plek die gefinancieerd is door Doingoood. Een medewerker komt plots met een handvol kokosnoten aan. Nog niet helemaal rijp maar de kokoksmelk is verfrissend en de kokos smakelijk en voedzaam. Ee mooie manier om de werkdag af te sluiten.

Ik woon hier nu, heb een Keniaans telefoonnummer en vandaag nieuwe vrienden gemaakt. Ik begin nu een echte Keniaan te worden.