Mijn laatste weekend hier, enkele dagen voor mijn terugreis naar Nederland.

Ik wil de laatste dagen wat extra tijd met de kinderen doorbrengen dus ’s-morgens ga ik naar ze toe. In het weekend is er weinig personeel aanwezig. Gelukkig kan ik met ze naar buiten om enkele uren met ze door te brengen. De kinderen die in een rolstoel zitten haal ik en breng ze naar de plek die ze willen. Ze spelen in het zand, op de glijbaan, op de schommel of zitten gewoon lekker in de schaduw. Het is elke dag zo’n 30 graden hier en de laatste weken is de vochtigheid erg hoog. Niemand zit hier voor zijn plezier in de zon.

In de middag heb ik met een collega afgesproken om naar het strand dichtbij de kliniek te gaan. De kliniek ligt slechts een paar honderd meter van het strand af maar de weg er naar toe is niet zo eenvoudig. Mijn collega weet nog ongeveer de weg. Een weggetje links, een pad omhoog, langs de geiten. Het blijkt geen route in een rechte lijn te zijn. Op een gegeven moment lopen wij tussen allerlei huisjes door. Het lijkt alsof hier geen stromend water of elektriciteit aanwezig is. Tussen de huizen door lopen geen echte paden maar geulen. Het lijkt wel een open riool met allemaal weggespoelde afval. Mensen zitten allemaal buiten aan de kant van de geulen. De een rookt, de ander dopt boontjes. Dit is allemaal terrein van de regering maar het is bittere armoede wat ik hier zie.

Blanken komen hier nooit, echt nooit! En al zeker niet op het kleine strand van amper een halve kilometer lengte wat plots na nog meer geiten voor ons op doemt. Dit strand ligt aan een baai met aan de overkant aangemeerde schepen en links zie ik allemaal industrie. Als blanke wordt ik door veel mensen aangesproken. Als ik zwem komen allemaal kinderen naar me toe om vervolgens mee te zwemmen. Ze stellen me allemaal de bekende vragen zoals “waar kom je vandaan” en “wat doe je hier” Een aparte ervaring al die meezwemmende kinderen maar ik vermaak me prima.