kokosnoot

Vandaag brengt Pius een auto van de kliniek naar de stad. Ik ga met hem mee. Het is zaterdag en mijn agenda is blanco. Na een bezoekje aan de garage om de auto te laten controleren biedt mijn huisgenoot aan wat van de stad te laten zien.

Bombulu-school is dichtbij en is ook een onderdeel van de kliniek. Hier bevindt zich een werkplaats waar onder meer de rolstoelen voor APDK worden gemaakt. Tevens is hier een dagopvang voor kinderen met een handicap waarvan de ouders overdag werkende zijn.

De stad is groot en druk op deze ochtend. We pikken onderweg een collega op die ook op Bombulu-school werkt. Daarna krijg ik het strand te zien. Veel (mooie) stranden horen bij hotels. Maar deze, Pirate Beach is een openbaar strand. Dit is het strand waar we de kinderen ook een dag naar toe willen nemen.

Voor we voor wat zaken in het centrum terug gaan nuttigen we eerst een kokosnoot. Fris en voedzaam. Erg gezond voor de nieren zegt men hier.

Zie op de fotopagina de bijbehorende foto's

etentje

Vanavond heb ik een etentje in de stad. Hier op het eiland zitten we erg afgelegen en ongeveer 45minuten van de stad, tijdens de spits minimaal 1 uur.

Ik zal de overige vrijwilligers in Mombasa ontmoeten, 5 in totaal. Wij zijn de laatsten die hier zijn via Doingoood. Zij achten het enerzijds niet veilig genoeg op alle plekken en anderzijds loopt de belangstelling van vrijwilligers terug om naar Kenia te gaan.

Vanavond zie ik tevens Janneke van Doingoood voor het laatst. Over een week zal zij het land verlaten na hier 2 jaar gewerkt te hebben.

Eindelijk ontmoet ik Gaaia, Ronja en Marijn. Twee zussen die hier 3 maand zitten en hun broer die een paar weken eerder weg gaat. Van hun heb ik bij mijn voorbereidingen regelmatig hun blogs gevolgd. Over 1½ week ga ik met hun op safari (zie op de fotopagina de safari-foto’s)

Het Keniaanse eten bij mijn gastgezin bevalt me goed maar vanavond heb ik zin om frietjes met schnitzel te bestellen in de lunchroom waar we hebben afgesproken. Het is een gezellige avond met mijn collega’s! Samen je ervaringen delen, lekker in het Nederlands. Met de Kenianen praat ik de hele dag Engels, dus prettig om weer in mijn eigen taal te kunnen spreken.

strand

De kinderen bij ADPK hier in Kenia komen zelden buiten de compound, met name degene die hier permanent wonen. Daarom wil ik een dagje naar het strand voor ze regelen. Dat is als een echte vakantie voor hun.

Er moet echter speciaal vervoer en eten voor de kinderen geregeld worden. Voor zoveel kinderen zijn de kosten echter hoger dan ik kan dragen. Omgerekend gaat het om ca. € 265 euro. Daarom vraag ik jullie, lezers van mijn blog om een bijdrage. De meest eenvoudige wijze is om je gift op de volgende rekening te storten:

• NL11RABO0386756317
• t.n.v. W. Grauss
• Onder vermelding van: APDK

Iedereen alvast bedankt voor het steunen van deze onvergetelijke dag!!!

Ik zal deze pagina regelmatig updaten met het saldo van deze actie.

kerk & ambulance

Zondag is kerkdag. In Kenia zeker, iedereen geloofd wel iets. De bevolking van Mombasa bestaat voor 70% uit moslims. op veel plekken staan minaretten. APDK is echter een Christelijk project. De kinderen bidden meerdere malen per dag.Met Maurice heb ik afgesproken mee te gegaan naar een nabijgelegen kerkdienst op een school. Bij deze dienst komen met name (medische) studenten.

Door verschillende mensen wordt de dienst geleid en meerdere malen hoor ik "the brother from Holland" voorbijkomen. Plotseling word ik naar voren geroepen om mijzelf voor te stellen. Hier was niet op voorbereid! Praten voor een volle zaal!

Ik vertel wie ik ben en waarom ik hier ben. De kinderen van APDK hebben veel liefde en aandacht nodg zeg ik. Vervolgens vraag ik iedereen om voor ze te bidden. De kerk zegt meteen een donatie toe aan dekliniek.

Wederom een bijzondere ervaring deze ochtend.

De vader van mijn gastgezin, Pius is chauffeur bij APDK. 's-Avonds ga ik met hem mee om 2 moeders met hun baby per ambulance weg te brengen naar een busstation in het centrum. Het is een rit van een klein uur. De baby's zulen in Nairobi geopeerd worden. Later zullen ze terug komen naar de kliniek voor herstel en verdere behandeling. Onderweg pikken we een begeleider op die de lange busreis van ruim 10 uur mee zal reizen.

Als we de groep hebben afgezet vervolgen wij rit terug naar de kliniek. Als we terug zijn is het tegen elven. Bedtijd dus.

gouverneur

Het is zaterdag. Ondertussen heb ik wifi en tijd om aan mijn blog te werken.

Vandaag is een belangrijke dag voor APDK. In de middag komen de gouverneur en andere politici op bezoek. Op het moment dat ik ga kijken zitten de kinderen allemaal netjes op hun stoel te wachten.

Ze zitten buiten onder een afdak, lekker in de schaduw. Om de tijd te doden wordt er af en toe gezongen. Het lijkt waar! Alle Afrikanen kunnen zingen.

Op een gegeven moment komt er een belangrijke zakenman met geschenken voor de kinderen en de kliniek. Na zijn vertrek moeten de kinderen weer wachten op de hoofdgast van vanmiddag. Na een tijdje begint het ongeduld te komen. Het is al na 17.00uur geweest. Maar er volgt afleiding voor de wachtenden. Er verschijnen overal apen op de daken. Rond deze tijd komen ze altijd uit de hoge bomen om na een tijdje via de weg hun bestemming te zoeken. De kinderen joelen en beginnen allerlei dingen te gooien naar de apen.

Plots komen er enkele auto’s met zwaailichten het terrein op. De gasten zijn gearriveerd. Bijna 2 uur te laat maar ja dit is Kenia. Er worden veel geschenken uitgeladen, matrassen, dozen met melk, rijst en bloem. Ondertussen wordt alles vastgelegd door de media. Met de fotografen en de televisie er bij laat de regering zien dat ze ook aan de hulpbehoevenden denken.

De kliniek staat op grond van de regering. Vorig jaar is besloten dat alle uitgeleende grond in Kenia weer teruggevorderd wordt. Feitelijk zou APDK moeten gaan verhuizen. In de toespraak van de gouverneur wordt de kliniek echter gerust gesteld. Ze mogen blijven. Ook de verpleging die eigenlijk onder een nabijgelegen ziekenhuis valt mag blijven. Er wordt door de regering tevens per kind een donatie toegezegd.

De gouverneur verdwijnt plots net zo snel als hij gekomen is. Een bijzondere dag voor de kinderen en APDK.

De foto’s die bij deze blog horen kan je op de fotopagina vinden.

update

Freeday

Het is vrijdag vandaag. Ik heb deze dag hier omgedoopt van Friday naar Freeday.

De kinderen worden na 4 inspannende dagen elke vrijdag beloond met een dag zonder les. Er wordt vandaag vooral veel gespeeld. Wel is er ‘s-ochtends fysiotherapie. Ik help ik een meisje met haar beugels om de benen. Ondersteund met 2 krukken gaat ze met mij een stuk wandelen. (je ziet een foto van haar in de map “ kennismaking met APDK”, op de 7e foto)

Ze praat niet veel en loopt erg langzaam. Regelmatig staat ze stil en staart voor zich uit. Als ik fluit, of in de handen klap krijg ik een glimlach als antwoord en zet ze de wandeling voort.

Tot vandaag had ik nog geen internetverbinding. ‘s-Avonds helpt madam Leah mij met de wifi van de kliniek die op het hele terein van de kliniek te ontvangen is. Van de 55 jaar dat APDK bestaat werkt Madam Leah hier 28 jaar! Zij heeft de leiding hier.

Met het wifi-signaal kan ik eindelijk contact maken met Nederland, werken aan mijn blog en iedereen laten weten hoe zeer ik het hier naar mijn zin heb!

1e werkdag

Vandaag heb ik mijn eerste werkdag op APDK!.

Ik kijk bij het gispsen van klompvoeten. Het ziet er soms pijnlijk uit. Na een paar lagen verband en gips zie ik hoe een voet handmatig een stuk in de juiste richting gebogen wordt. Het kindje heeft pijn maar houdt zich flink! Vervolgens komt er nog een laag gips overheen. De volgende keer volgt een zelfde proces. Tot de voet weer goed staat.

Ik besluit vervolgens om een kijkje te nemen in de klas voor de oudere kinderen. Uiteenlopende lessen, verschillende leeftijden. Ik help een meisje bij de uitspraak van het Engels. Ze leest hardop de woorden die haar ogen zien. Of ze daadwerkelijk alles begrijpt wat ze leest betwijffel ik.

Bij de fysiotherapie weet elk kind wat te doen. Ik leer beugels om de benen heen te doen van kinderen die per rolstoel naar het lokaal gekomen zijn. Vervolgens moeten ze gaan lopen. Andere kinderen doen oefeningen op de grond.

Na de les is het lunchtijd. De kinderen die kunnen lopen helpen mee het eten te verdelen, en ik help mee.

Na het eten gaan de kinderen een uurtje rusten. Om 5 uur zijn ze opgestaan en de dag heeft hun al veel energie gekost.

Ik raak in gesprek met Maurice. Hij vertelt mij zijn levensverhaal. Hoe hij als kind dankzij APDK weer heeft kunnen lopen. Op latere leeftijd besloot hij terug te gaan naar de kliniek om als vrijwilliger zelf mee te helpen.

In de middag ga ik met 3 social workers kijken bij de psychiatrische opvang in een kliniek naast APDK. Het is gelegen aan het einde van de weg. In de koloniale tijd liep de weg door naar het naastgelegen vliegveld. De weg is nu afgesloten met een hek. In de verte zie ik een vliegtuig staan. Lopend zou ik met mijn koffer vanaf hier in 10 minuten bij de vertrekhal kunnen zijn. Helaas zou ik gearresteerd worden als ik deze shortcut zo nemen.

In de kliniek worden we rondgeleid door John. Patiënten worden onderverdeeld naar geslacht en de gevaarlijkste patiënten worden in een cel geplaatst. De wet schrijft voor dat men maximaal 6 maanden hier mag verblijven. Daarna wordt men ontslagen om in veel gevallen vervolgens weer terug te komen. Het is een sober, kil gebouw wat een legerkamp was in de 2e wereldoorlog. Er zullen vast wel verbouwingen zijn geweest in de jaren erna maar het heeft nog steeds de zelfde uitstraling.

Bij terugkomst zijn de kinderen aan het spelen in de speeltuin van het complex. Een mooie plek die gefinancieerd is door Doingoood. Een medewerker komt plots met een handvol kokosnoten aan. Nog niet helemaal rijp maar de kokoksmelk is verfrissend en de kokos smakelijk en voedzaam. Ee mooie manier om de werkdag af te sluiten.

Ik woon hier nu, heb een Keniaans telefoonnummer en vandaag nieuwe vrienden gemaakt. Ik begin nu een echte Keniaan te worden.